Αποφάσισε να αφήσει στην
άκρια τη μηχανή enduro
που
χρησιμοποιούσε εδώ και πολλά χρόνια. Για
ένα διάστημα επέλεξε να μην την οδηγήσει καθόλου. Μέχρι που πρόσεξε μια αλάνα, απ’ αυτές τις
λίγες στα νότια προάστεια. Απόρησε πώς
δεν την είχε προσέξει ενώ περνούσε πολύ συχνά από το ίδιο σημείο, σε τακτά χρονικά
διαστήματα. Ή, ίσως, να την είχε
προσέξει αλλά δεν ήταν κατάλληλη για την
enduro. Την προηγούμενη ημέρα η βροχή που έπεσε ήταν
καταρρακτώδης. Το χώμα της αλάνας
απορρόφησε όσο πιο πολύ νερό μπορούσε μέχρι που τα λασπωμένα νερά δεν έβρισκαν
διέξοδο και λίμνασαν. Η αλάνα με τις
λιμνούλες και τα πνιγμένα αγριόχορτα ξεχώριζε ανάμεσα στα κτισμένα οικόπεδα.
Γύρισε στο σπίτι για να βρει
το ποδήλατο που είχε από τότε που ήταν νέο παιδί πριν το αντικαταστήσει με τη
μηχανή. Θα έκανε διαδρομές στην αλάνα με
το ποδήλατο, όχι με την enduro. Η πρόκληση ήταν μεγάλη. Άγνωστες διαδρομές. Νέα χώματα. Με ένα μέσο
που του επέβαλε χαμηλές ταχύτητες, αργές, βασανιστικές, για να ευχαριστηθεί το
κάθε ανέβασμα, το κάθε κατέβασμα, το κάθε τράνταγμα.
Καβάλησε στη σέλα, που
βόγγηξε από τα παραπάνω κιλάκια του των τελευταίων χρόνων. Το ποδήλατο έδειχνε να του κρατά μούτρα για
την εγκατάλειψη των τελευταίων χρόνων.
Μέσα σε λίγα λεπτά πήραν φόρα και οι δύο, αναβάτης και μέσον. Από μακριά είδε δύο λεία λοφάκια. Τον προσκαλούσαν να ταξιδέψει πάνω τους και
να κυλίσει απαλά τις ρόδες ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας. Μετά θα ξαναγύριζε και θα τα ανέβαινε και θα τα
κατέβαινε ξανά και ξανά. Θα τα
κατακτούσε όπως ένας κουρσάρος το καράβι.
Ακόμα και το ποδήλατό του έδειχνε πιο ανάλαφρο, σαν να είχε βγάλει
φτερά.
Όταν ο ήλιος άρχισε να
κατεβαίνει, τέλειωσε και η δική του μάχη να κατακτήσει κάτι που δεν ήταν δικό
του, αλλά βρισκόταν εκεί διαθέσιμο και προκλητικό.
Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar
(Κυλήστε πιο κάτω τη σελίδα για περισσότερες ενημερώσεις)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου