ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΣΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ

Μικρές ώρες, βράδυ Παρασκευής ή, ίσως, πρωί Σαββάτου.  Η καταιγίδα ξεκίνησε την ώρα που φεύγαμε από την ταβέρνα.  Αυτό το κισμέτ που ρυθμίζει αυτά που θέλουμε και αυτά που δεν θέλουμε.  Βροχή δυνατή με αέρα. Ακούμε τον πάταγο από τις στάλες πάνω στην πλαστική τέντα της ταβέρνας.  Να φύγουμε; Να μείνουμε;  Με θάρρος, ομπρέλες, κουκούλες και μαντήλια αρχίζουμε να τρέχουμε.  Μέχρι που ο ουρανός αποφάσισε να ρίξει  χειμάρρους που η αστική πίεση τους έκανε ποτάμια στους δρόμους της Κυψέλης.  Οι δυο μας γελάμε νιώθοντας το νερό να μπαίνει στα μποτάκια και να μουλιάζει τις κάλτσες.  Οι άλλες δυο σωπαίνουν κρύβοντας το άγχος τους στο γρήγορο βηματισμό.  Το κισμέτ μας κοροϊδεύει.

Οι υδάτινες κουρτίνες αγριεύουν.  Στεκόμαστε και οι τέσσερεις σε μια κυψελιώτικη στοά για να προστατευτούμε από τη βροχή. Ο αέρας φέρνει τη βροχή στην αγκαλιά μας.  Τώρα γελούμε και οι τέσσερεις νευρικά.  Γιατί;  Για  το βρεγμένο μας βρακί;  Για τη βρεγμένη μας αγάπη; Για τη βρεγμένη από τσίπουρο ψυχή μας;  Ο καθένας κάποιο λόγο θα έχει.

Έχει περάσει η ώρα.  Κοιτάμε τα ποτάμια που τρέχουν και δεν ξέρουμε πως να διασταυρώσουμε το δρόμο.  Αφού και στη στοά συνεχίζουμε να βρεχόμαστε, ξεχυνόμαστε και πάλι στην οδό Κυψέλης βουτώντας ατίθασα στα νερά.  Μικρές κραυγές και χάχανα.  Για να μπω στο αυτοκίνητο στη γωνία Σπετσών και Σκοπέλου κλείνω την  ομπρέλα.  Νιώθω έναν κουβά με νερό να λούζει το κεφάλι μου.  Μετρώ τι είναι βρεμένο.  Το παλτό έχει μουλιάσει. Το κασκόλ έχει μουλιάσει.  Το μαλλί είναι πιο σγουρό από ποτέ.  Η φύση με κοροϊδεύει.

Βάζω μπρος τη μηχανή.  Το γύρισμα του κλειδιού στη μίζα ήταν μαγικό.  Το καλώδιο της μίζας πρέπει μάλλον να ήταν συνδεδεμένο με τον ουρανό. Η βροχή σταματά. Δεν ξανάβρεξε όλο το βράδυ.  Απόψε κάποιος – ποιος άραγε; - με περιπαίζει.

Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar