ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Η παρέα των  νέων παιδιών μπήκε στο τρόλεϊ στην πλατεία Συντάγματος με γέλια και αλληλοπειράγματα.  Παντελόνια jean με καμπάνες.  Καρώ πουκάμισα.  Μαλλιά «αφάνα».  Σπυράκια ακμής στα περισσότερα πρόσωπα.  Ανάμεσά τους ένα κορίτσι με σγουρά αχτένιστα μαλλιά, φαρδιά φούστα και πράσινη σκιά στα μάτια.  Το δεύτερο κορίτσι της παρέας κρατά το χέρι ενός αγοριού και τον κοιτά στα μάτια.  Οι πρώτοι έρωτες.  Όχι και τόσο αθώοι πάντα.  Δεκαετία του ’70.  Η Ελλάδα προσπαθεί να συνέλθει από την τραυματική επταετία της δικτατορίας.  Οι εικόνες από την εισβολή στην Κύπρο είναι φρέσκες.

Προορισμός της παρέας είναι το κλειστό γήπεδο του Σπόρτιγκ στα Πατήσια.  Για κάποιους η συνοικία είναι άγνωστη.  Για όλους είναι η πρώτη συναυλία της ζωής τους.   Κοντά στις εθνικές καταστροφές, για τους γυμνασιόπαιδες, υπήρξε άλλη μια καταστροφή:  οι Poll έχουν διαλυθεί με τα μέλη του συγκροτήματος να επιθυμούν καριέρα solo.  Η καριέρα του συγκροτήματος διήρκεσε δύο-τρία χρόνια, ενώ η διάλυσή του έφερε γενική απογοήτευση στη νεολαία.  Μόνη παρηγοριά τους οι ξεχωριστές εμφανίσεις και τα τραγούδια των μελών σε συναυλίες.

Το ίνδαλμά της παρέας για σήμερα είναι ο Κώστας Τουρνάς.  Το τραγούδι «Κυρίες και Κύριοι» έχει γίνει σουξέ.  Ποντάρουν όμως ότι θα ακούσουν και τα τραγούδια των Poll «Ήλιε μου», «Άνθρωπε αγάπα».  Απόψε θα μετατραπούν σε μικρούς ροκάδες κόντρα σε αυτά που ακούν και θέλουν οι γονείς τους.  Επιδεικτικά κρατούν το τσιγάρο για να αποδείξουν την ανεξαρτοποίησή τους.  Προσπαθούν να ταυτιστούν με τα νέα παιδιά της εξέγερσης στη Νομική και στο Πολυτεχνείο, η ηλικία όμως δεν τους το επιτρέπει.  Ακόμα έχουν να φάνε πολλά ψωμιά.

Το άγχος για τη διαδρομή και ο ενθουσιασμός για τη νέα εμπειρία τους φέρνει πολύ νωρίτερα στο γήπεδο, όταν ακόμα είναι σχεδόν άδειο.  Συναντούν και μερικούς άλλους της ευρύτερης παρέας.  Ευκαιρία για κουβέντα και νέες γνωριμίες γιατί δεν γνωρίζονται όλοι με όλους.  «Τι θα κάνεις μετά το σχολείο?». «Θα γίνω αρχιτέκτονας».  «Θα αναλάβω το μαγαζί του πατέρα». «Θα γίνω δικηγόρος».  «Εγώ φιλόλογος». Και ο πιο ρεαλιστής είπε χασκογελώντας:  «Καθίστε πρώτα να καταφέρω να τελειώσω το σχολείο και μετά βλέπουμε».

Εκείνο το βράδυ ο Κώστας Τουρνάς τραγούδησε με την κιθάρα του στη σκηνή για μια γενιά που δεν ήξερε αν έπρεπε να νιώσει μέρος της eroica των προηγουμένων χρόνων ή της βολής των επόμενων.