«Τα σέβη μου, μεγαλειοτάτη».
«Καθίστε, φιλτάτη. Επιτρέψτε μου να σφραγίσω την επιστολήν προς την οικογένειάν μου πρώτα. Κατόπιν, θα επιθυμούσα να περιπατήσωμεν ολίγον εις τον πίσω κήπον».
«Μετά χαράς, μεγαλειοτάτη. Με όλο το σέβας εις την μεγαλειότητάν σας, διερωτώμην ποίος ήταν ο σκοπός της προσκλήσεώς σας προς την ταπεινότητάν μου.»
«Ω, αγαπητή κυρία. Ειλικρινώς, μετά από ολίγους μήνες παραμονής εις την πόλιν των Αθηνών, ησθάνθην μιαν μοναξιάν. Προσέξτε αυτό το σπίτι που ευγενώς, ομολογουμένως, παρεχωρήθη από την οικογένειαν Δεκόζη Βούρου εις τον σύζυγον κι εμέ δια την διαμονήν μας. Πρόκειται δια μιαν απλοϊκήν κατοικίαν που δεν ημπορεί να συγκριθεί με το πατρογονικόν μου. Ο μεγαλειότατος είναι καθημερινώς απησχολημένος με τας υποθέσεις του νέου κράτους της ελεύθερης πλέον Ελλάδος, οπότε έχω πολύν ελεύθερον χρόνον. Σκεφθήκαμε, λοιπόν, οι μεγαλειότητές μας να οργανώσωμεν χοροεσπερίδαν δια να τιμήσωμεν τους ήρωας της Ελλάδος. Ο μεγαλειότατος και σύζυγός μου θεωρεί ότι οι υπερήφανοι Έλληνες, αν και άξεστοι, θα εκτιμήσουν την χειρονομίαν του βασιλικού ζεύγους».
«Από εμέ, τι θα θέλατε, μεγαλειοτάτη?»
«Την γνώμην σας, κυρία. Μια και αρχίσαμε την συζήτησιν, πριν υπάγομεν εις τον κήπον, ακολουθείστε με εις την αίθουσαν του θρόνου».
«Μεγαλειοτάτη, είστε βεβαία? Με τιμάτε!»
«Αφήστε τους τύπους, κυρία, κι ελάτε μαζί μου. Ακουμπήστε το τσαντάκι σας στο τραπέζι στο σαλονάκι μου. Ας κλείσω και την πόρταν του προσωπικού μου secretaire. Περάστε.
Πώς σας φαίνεται, η αίθουσα του θρόνου?»
«Μεγαλειοτάτη, εις τους δικούς μου οφθαλμούς είναι μεγαλοπρεπής. Δεν θα τολμούσα να την συγκρίνω με κάποιον χώρο της πατρικής μου οικίας.»
«Αντιλαμβάνομαι, κυρία. Η μικρή πόλις των Αθηνών με τους 20,000 κατοίκους διαθέτει μόνον δρόμους γεμάτους λάσπες και ταπεινά ξύλινα σπίτια εις την Πλάκαν με εσωτερικάς αυλάς. Αυτό εδώ το οίκημα είναι ένα από τα ολίγα που ημπορούσαν να φιλοξενήσουν ημάς, το βασιλικόν ζεύγος. Τι θα λέγατε, λοιπόν, δια τον χορόν? Πόσοι και ποίοι πρέπει να προσκαλεσθούν? Όπως αντιλαμβάνεσθε, ο τελικός κατάλογος θα αποφασισθεί από τον σύζυγόν μου και τους αντιβασιλείς, η γνώμη όμως και του λαού με ενδιαφέρει. Μη μου απαντήσετε αμέσως. Ως προς τον αριθμόν των καλεσμένων, υπολογίζω ότι δεν θα ημπορούσε να ξεπεράσει τους πεντήκοντα.
Ας το συζητήσωμεν κάτω εις τον κήπον. Ο μεγαλειότατος εφρόντισεν ευτυχώς να υπάρχει παγκάκι παρά το μικρό μέγεθος του κηπαρίου. Αδημονώ να ιδώ τον νέον κήπον με τα βασιλικά ανάκτορα που ετοιμάζονται. Ας κατέλθωμεν.
Έλεγα, λοιπόν, ότι θα ήθελα να μου πείτε την γνώμην σας και να ερωτήσετε και τον αξιότιμον πατέρα σας. Θα επιθυμούσα να παρευρίσκονται οι σεβαστοί Κανάρης και Κολοκοτρώνης, εις τους οποίους έχω ιδιαίτερην αδυναμίαν, αλλά είμαι βεβαία ότι ο μεγαλειότατος και οι Αντιβασιλείς θα επιθυμούσαν και τους αρχηγούς των κομμάτων.»
--------------------------------------------
Έτσι φαντάστηκα, αγαπητοί, ένα δειλινό από τη ζωή της Αμαλίας στο μέγαρο της οδού Παπαρρηγοπούλου 5 μετά την επίσκεψή μας στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών. Συγχωρέστε μου τα λάθη στην καθαρεύουσα που έχουμε ξεχάσει πια, αλλά φαίνεται κάπου έχει μείνει αποθηκευμένη στο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου.
Πώς τελείωσε αυτό το δειλινό της Αμαλίας? Ας αφήσουμε τη φαντασία μας να ταξιδέψει.
-----------------------------------------------
Για να προσγειωθούμε σε γλώσσα και καταστάσεις της εποχής μας, η Αμαλία αν ζούσε στην Αθήνα του 21ου αιώνα, δεν θα σφράγιζε επιστολή στους γονείς της, αλλά θα έστελνε e-mail. Δεν θα έκλεινε το secretaire αλλά το laptop. Δεν θα καλούσε πενήντα επισήμους αλλά πεντακόσιους πενήντα. Δεν θα καλούσε την κυρία επί των τιμών στο σαλονάκι της αλλά θα είχαν πάει για καφέ στo Da Capo. O tempora o mores!(Υ.Γ.: Ο πίνακας της εισαγωγής είναι μέρος της πλούσιας συλλογής του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών. Τους ευχαριστώ για την όμορφη ξενάγηση του Σαββάτου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου