ΜΑΛΛΙ ΤΗΣ ΓΡΙΑΣ

Μύρισε όλη η γειτονιά και άρχισαν να μου τρέχουν τα σάλια.  Καμένη ζάχαρη, άσπρο και ροζ μπαμπάκι.  Την εποχή που ήμασταν παιδιά θυμάμαι ότι έκανα σαν τρελή, αν και με ενοχλούσε το γαργαλητό στη μύτη.  Το ποπ κορν δεν μου έλεγε τίποτα.  Ενώ το μαλλί της γριάς ...... Μήπως γιατί μου θύμιζε τα μαλλιά της γιαγιάς?

Κοντό καλτσάκι, σοσόνι ή σανταλάκι το καλοκαίρι με σκληρές φτέρνες.  Ήταν η εποχή που δεν είχα μάθει το πεντικιούρ.  Ήταν η εποχή της αθωότητας.  Ήταν η εποχή που νόμιζα ακόμη ότι ο κόσμος με συμπαθεί γι’αυτό που είμαι.  Ίσως πάλι πράγματι ο κόσμος με συμπαθούσε γι’αυτό που ήμουνα.  Και τότε?  Πότε άλλαξαν όλα αυτά? Πότε ο κόσμος άρχισε να κρίνει μόνο από τα ρούχα μας ή το μανικιούρ και το πεντικιούρ?  Πότε το μαλλί της γριάς έγινε κάτι «βρώμικο» και πότε απέκτησε πολλές θερμίδες?  Πότε μας πήρε το ποτάμι και μας έριξε, μας έχυσε, στη θάλασσα και χαθήκαμε?

Μετρώ τις δεκαετίες και τις υπολογίζω δέκα-δέκα χρόνια.  Τη δεκαετία του ’60, αθωότητα. Τη δεκαετία του ’70, αναζήτηση.  Τη δεκαετία του ’80, μάθηση.  Τη δεκαετία του ’90, δημιουργία.  Μέχρι που μπήκε ο νέος αιώνας και ισοπεδώθηκαν όλα, η προσγείωση.  Τότε ήταν που καταλάβαμε ότι έπρεπε να μείνουμε θεματοφύλακες της αθωότητας και να μην αντιγράψουμε αυτούς που την πολέμησαν.  Αυτούς που έβγαλαν λεφτά από την ενοχή και την απάτη.  Αυτούς που λοιδορούσαν εμάς που ζήσαμε την αθωότητα, την αναζήτηση και τη δημιουργία.  Πού ήταν όλοι αυτοί τη δεκαετία του ’60?  Πουθενά.  Στο σκοτάδι του μίσους, της ανέχειας και του φθόνου.

Στο λιμανάκι της Βάρκιζας, ο πλανόδιος ζαχαροπλάστης γέμισε με μυρωδιές από το μαλλί της γριάς την περιοχή.  Οι περιπατητές προσπερνούν αδιάφορα.  Εγώ όμως ταξιδεύω στην εποχή που παρακαλούσα τους γονείς για λίγο μαλλί της γριάς.  Τότε που έπρεπε να το μοιραστώ με την αδερφή γιατί ήξεραν ότι δεν θα μπορούσα να το φάω όλο μόνη μου.   Και η αδερφή, ήθελε δεν ήθελε, έπρεπε να το μοιραστεί μαζί μου αντί να φάει καλαμπόκι ή ποπ κορν που τα προτιμούσε.  Φορώντας τα ίδια ρούχα, ίδιο ύφασμα, ίδιο σχέδιο σαν δίδυμες ή φορώντας ή μια τα πιο παλιά ρούχα της άλλης.  Εποχή που ακόμη και οι «πλούσιοι» τα μετρούσαν όλα και τα εκτιμούσαν όλα.

Αθώες εποχές, γεμάτες με τις μυρωδιές της αθωότητας.