ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ

Η καλοκαιρινή μέρα ξεκίνησε περίεργα για τον «Τεχνοκράτη».  Ζέστη, υγρασία και μια ανεπιθύμητη πρόσκληση στο Υπουργείο.  Όσο κι αν προσπαθεί ένας τεχνοκράτης να αποφύγει την επικοινωνία και τη συνεργασία με υπουργεία, υπηρεσίες και δημόσιους φορείς, σε μια μακρόχρονη καριέρα, δεν θα το αποφύγει.

Το αντικείμενο της συνάντησης δεν ήταν ευχάριστο, και το χειρότερο, δεν ήταν παραγωγικό.  Πιθανόν θα βρισκόταν να απολογείται για αποφάσεις που δεν πήρε.  Ο Θεός, όμως, αγαπά τον κλέφτη, αγαπά και το νοικοκύρη.  Στην περίπτωση, ο Θεός αγαπά τον «αρμόδιο», αγαπά και τον τεχνοκράτη.  Η συνάντηση τελείωσε γρήγορα.  Ο «Τεχνοκράτης» βγήκε κερδισμένος με λυμένες τις παρεξηγήσεις, έμμεση αναγνώριση του έργου του και σιωπηλά συγχαρητήρια.

Μετά τη σχοινοβασία, η αναγνώριση για το έργο του εκφράστηκε με την «επιθυμία του κ. Υφυπουργού να τον γνωρίσει».  Ο «Τεχνοκράτης» του ιδιωτικού τομέα μέχρι εκείνη την υγρή ημέρα που επισκέφθηκε τους τριτοκοσμικούς χώρους του Υπουργείου, δεν είχε επισκεφθεί τους «πάνω ορόφους».  Είναι γεγονός ότι ο Υφυπουργός δεν ζούσε σε χλιδή.  Σίγουρα πάντως ζούσε σε άλλο κόσμο.  Ζούσε οφθαλμοφανώς σε έναν διαφορετικό κόσμο από αυτόν που είχε συνηθίσει να εργάζεται ο «Τεχνοκράτης».

Πίσω από τη βαριά πόρτα με τη συνοδεία υψηλόβαθμου στελέχους του Υπουργείου, ο χώρος υποδοχής στο γραφείο του κ. Υφυπουργού θύμιζε σαλόνι αναμονής ιατρείου.  Στους δερμάτινους καναπέδες, άντρες μέσης ηλικίας – κυρίως – κάθονταν αμίλητοι περιμένοντας.  Άραγε τι?

Δυο γραμματείς ενημερωμένες για την επίσκεψη του στελέχους από τους κάτω ορόφους και του «Τεχνοκράτη», έδωσαν προτεραιότητα στους επισκέπτες μόλις έκλεισε το τηλέφωνο ο Υφυπουργός.  Χαμογελαστός, λίγο μαγκάκι.  Σεμνός ο χώρος.  Άλλοι δυο δερμάτινοι καναπέδες με άντρες copy paste με τους προηγούμενους, μέσα στο χώρο εργασίας του Υφυπουργού.  Άντρες αμίλητοι περιμένοντας.  Άραγε τι?

Η γνωριμία ήταν σύντομη.  Χειραψία, συγχαρητήρια, δύο καλά λόγια για τη φήμη του «Τεχνοκράτη» στην αγορά και τέλος της συνάντησης με ένα μάγκικο κλείσιμο ματιού.  Άναυδος ο «Τεχνοκράτης».

Βγαίνοντας από το γραφείο του Υφυπουργού, η μια από τις δυο γραμματείς ενημέρωσε ότι ο κύριος Τεχνοκράτης, πριν φύγει, να δει τον κ. Ζ., διευθυντή του γραφείου του κ. Υπουργού (δηλ. του Υφυπουργού).

Μια μικρή πορτούλα οδήγησε τον «Τεχνοκράτη», μόνο του πια, σε ένα δυσάρεστο μέτριο γραφείο όπου τον περίμενε ο κ. Ζ., εντελώς άγνωστος όσο άγνωστος ήταν και ο ρόλος και η συστέγασή του στο Υπουργείο.

Ο κ. Ζ. δεν γνώριζε τον «Τεχνοκράτη».  Αλλά και ο «Τεχνοκράτης» από ένστικτο δεν συστήθηκε.  Άπλωσε μόνο το χέρι για μια τυπική χειρονομία.  Ακολούθησε ένα λογύδριο από τον κ. Ζ. για τη «μεγάλη σημασία» του ιδιωτικού τομέα.  Στο καταχωρισμένο λογύδριο, ο «Τεχνοκράτης» κουνούσε μόνο το κεφάλι, χωρίς να διαφωνεί αλλά και χωρίς να συμφωνεί.

Μουδιασμένος, ζώντας σε έναν άλλο κόσμο όπου είχε μεταφερθεί χωρίς να το επιδιώξει, χαιρέτισε με την τυπική χειρονομία.

Οι επόμενες ημέρες, αν και Ιούλιος, ήταν πολύ γεμάτες για τον «Τεχνοκράτη».  Το λογύδριο του κ. Ζ. σβήστηκε από τη μνήμη του ως άκαιρο, άκυρο και άχρηστο.