Δεν θα αποφάσιζα να κάνω βόλτα στην Πραξιτέλους, αν οι επιχειρηματίες που έχουν τα μαγαζάκια τους σε αυτόν τον κεντρικό δρόμο δεν γιόρταζαν, με τις «Ευχές της Πραξιτέλους». Κατεβήκαμε στο κέντρο με τη Λ. – φορτωμένη με παιγνίδια για το ίδρυμα «Θεοτόκος» - χαζέψαμε τα ανοικτά μαγαζιά, μετρήσαμε τα κλειστά, ανοίξαμε το στόμα, άφωνες, μπροστά στο καμένο κτίριο του Γυφτόπουλου με τα ζέρσευ.
Με την κουβέντα βρεθήκαμε στην Αιόλου. Κόσμος στριμωχνόταν μπροστά στις βιτρίνες με τα εποχιακά και στις καφετέριες της Αγ. Ειρήνης. Ο δρόμος μας οδήγησε στους Αέρηδες. Ανεβήκαμε, κατεβήκαμε. Μέσα στα στενά της Πλάκας, ακούσαμε ξαφνικά τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα. Χορωδία από σχολείο? Από ΚΑΠΗ? Πρόβα, χωρίς αμφιβολία, σήμερα ακόμα 15 Δεκέμβρη.
Μνησικλέους. Κι άλλες μουσικές δεξιά μας. Τώρα ακούγαμε νεανικές φωνές με γνώριμους αλλά ξεχασμένους ήχους μουσικών οργάνων. Έτσι, οι περίεργες, βρεθήκαμε να παρακολουθούμε την πρόβα νέων παιδιών, με πατροπαράδοτα μουσικά όργανα στον κήπο του Μουσείου Ελληνικών Λαϊκών Οργάνων. Τραγούδια δημοτικά χαρούμενα και κάλαντα. Χαμόγελα μεταξύ τους.
Πήραμε το κέρασμα από τις χαμογελαστές κυρίες του Μουσείου: στραγαλάκια και μελομακάρονα με ένα θερμαντικό, μάλλον τσιπουράκι.
Αφού ομολογήσω ότι οι γνώσεις μου για τα μουσικά όργανα της παράδοσής μας είναι άκρως περιορισμένες, δεν μπορούσα να μη θαυμάσω την ποικιλία από κλαρίνα, φλογέρες, τσαμπούνες (γκάιντες, πίπιζες), λαούτα και ζουρνάδες.
Μια μέρα στο κέντρο της Αθήνας με τόσο διαφορετικές εικόνες και ακούσματα!
Ζηλευω,ζηλευω !!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή