Στον Α Βαλκανικό και στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο η γενναιότητα περίσσευε. Η αγριότητα της ξιφολόγχης και των χαρακωμάτων ντροπιάζουν τον κάθε πολιτισμένο νου. Τότε οι στρατιώτες ήξεραν να πολεμούν σώμα με σώμα. Ήρωες θεωρούνταν αυτοί που δεν φοβόντουσαν τον θάνατο, γιατί κάθε συμμετοχή στον πόλεμο ήταν παιχνίδι μαζί του. Πολλές φορές, πριν σκοτωθούν ή σακατευτούν, είχαν κοιτάξει στα μάτια τον εχθρό τους.
Για να φτάσει η ανθρωπότητα να βομβαρδίζει λαούς με ατομικές βόμβες, ξεκίνησε από την πρωτόγονη πρωτοβουλία να ρίχνει απλές χειροβομβίδες από ανεμοπλάνα και υδροπλάνα χρησιμοποιώντας μόνο το χέρι του πιλότου ως κινητήρια δύναμη. Εδώ, βέβαια, τίθεται το ερώτημα τι είναι ποιο πρωτόγονο από τα δύο, αλλά δεν είναι «της παρούσης».
Μέσα σε αυτή την τρέλα και τη φρίκη, στην Ελλάδα ο αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας Δημήτρης Καμπέρος ήταν ένας από τους πρώτους ήρωες των πολέμων στην αρχή του 20ού αιώνα. Με θάρρος, με παράτολμες βουτιές και ακάλυπτος σε ένα υποτυπώδες αεροπλανάκι, συμμετείχε σε πολεμικές επιθέσεις. Οι ελιγμοί θεωρούνταν τρέλες κι έτσι γρήγορα οι συνάδελφοί του έβγαλαν το παρατσούκλι «Τρελοκαμπέρος». Μέχρι το τέλος της καριέρας του, οπότε άρχισε να διδάσκει πια στη Σχολή Ικάρων, συνέχιζε να τραβά την προσοχή και τον θαυμασμό με τα σπιναρίσματα και τις κατακόρυφες βουτιές.
Το παρατσούκλι του «Τρελοκαμπέρου» έμεινε μέχρι την εποχή μας να αποκαλούμε «Τρελοκαμπέρω» μια παλαβιάρα γυναίκα. Παλιότερα Τρελοκαμπέρους καλούσαν και τους ελαφρόμυαλους άντρες. Στην καθημερινότητα όμως, μάλλον οι γυναίκες έμειναν να σέρνουν τον χαρακτηρισμό.
Ο Δημήτρης Καμπέρος πέθανε στα χρόνια της Κατοχής, άλλοι λένε από ασιτία και άλλοι από διαρροή φωταερίου. Άδοξο τέλος για κάποιον που ήξερε να προκαλεί το θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου