Πώς μπορεί μια φωτογραφία να φέρει τόση μελαγχολία στην επιφάνεια! Είναι στενάχωρο να βλέπεις τα νέα παιδιά αγέλαστα να προσπαθούν να ξεπεράσουν το βάρος που κουβαλούν μέσα τους. Είναι θλιβερό να διαβάζεις τη μοναξιά τους στις συνομιλίες τους μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Αντί να πω πολλά, προτίμησα να σας παραπέμψω στο κείμενο του Δημήτρη Ρηγόπουλου, που τον εκτιμώ για τις πρωτοβουλίες του και παρασύρει και μας (ευτυχώς!) μαζί με τον αγαπημένο μας φίλο Νίκο Βατόπουλο.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_21/12/2012_505724
(Υ.Γ.: Και πώς βρέθηκαν κάποιοι να μου βάλουν το μικρόβιο της αμφισβήτησης γι'αυτή τη φωτογραφία? Είναι αυτοί που προσπάθησαν να καταπολεμήσουν τη δική τους μελαγχολία με κάποιο τρόπο? Ή αυτοί που έχουν ένα προσωπικό ιδιοτελές συμφέρον ?)
Προσθέτω τη φωτογραφία για όσους τη ζήτησαν:
Αντί να πω πολλά, προτίμησα να σας παραπέμψω στο κείμενο του Δημήτρη Ρηγόπουλου, που τον εκτιμώ για τις πρωτοβουλίες του και παρασύρει και μας (ευτυχώς!) μαζί με τον αγαπημένο μας φίλο Νίκο Βατόπουλο.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_21/12/2012_505724
(Υ.Γ.: Και πώς βρέθηκαν κάποιοι να μου βάλουν το μικρόβιο της αμφισβήτησης γι'αυτή τη φωτογραφία? Είναι αυτοί που προσπάθησαν να καταπολεμήσουν τη δική τους μελαγχολία με κάποιο τρόπο? Ή αυτοί που έχουν ένα προσωπικό ιδιοτελές συμφέρον ?)
Προσθέτω τη φωτογραφία για όσους τη ζήτησαν:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου