ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΗ ΡΟΔΟ

Έκτακτο ρεπορτάζ από την ειδική ανταποκρίτρια στο νησί Άννα Νάταρ

Ρόδος.  Το ραντεβού με τον πελάτη τελείωσε.  Αν σωθεί ποτέ αυτός με την ξεροκεφαλιά του, εμένα να μη με λένε Άννα.  Επειδή, όμως, είναι Δωδεκανήσιος και ευγενής με καλεί για ποτό το βράδυ.

Η γνώση μου για την πόλη της Ρόδου με διαψεύδει.  Με σιγουριά περπατώ να βρω το Casa La Femme χωρίς να ζητήσω πολλές οδηγίες.  Σε λίγο είναι ξεκάθαρο:  Έχω χαθεί.  Αντί για το Casa La Femme, βρίσκομαι σε έναν πεζόδρομο με δυνατά φώτα και μπουρδουκλωμένες μουσικές.  Καταστήματα με εκκεντρικά παπούτσια, μανικιούρ-πεντικιούρ, σουβενίρς με το «κιλό», ανοικτά αν και η ώρα είναι προχωρημένη.  Εστιατόρια με ονόματα όπως «Napoleon», «Chinese burger» (Chinese burger? Απορώ), Scallinis, Antique, το καθένα με έναν κράχτη και ζωντανή μουσική.  Σινάτρα, Ελληνική μουσική, μουσική latin.  Κάθε εστιατόριο και ορχήστρα.  Τώρα βρήκα μια σειρά από Norsken bar.  Να πω ότι νιώθω καλύτερα, ψέματα θα πω.

Ο δρόμος είναι η Νικηφόρου Μανδηλαρά.  Σίγουρα τρίζουν τα κόκαλά του.  Που να φαντατζόταν ο Μανδηλαράς ότι μετά τον ΑΣΠΙΔΑ και τη δολοφονία του (σίγουρα από ασφαλίτες την άγρια εποχή του 1964) θα κατέληγε να φιλοξενεί σε έναν – προς τιμήν του δρόμο – Ρούσους, Νορβηγούς, Εγγλέζους και όλες τις άλλες φυλές του Ισραήλ συνωστισμένους σε λίγους δρόμους.

Στρίβω στον πρώτο δρόμο, στην προσπάθεια να ξαναβρώ τον προσανατολισμό μου. Έτσι ήταν η Ρόδος πάντα?  Οι πιο πρόσφατες εικόνες που έχω είναι Αεροδρόμιο-McDonald’s-Mediterranean-McDonald’s-Αγορά-McDonald’s–Αεροδρόμιο.  Οι παλαιότερες από άλλες δεκαετίες πολύ διαφορετικές.  Βρίσκω κάτι πιο ελληνικό με Έλληνες θαμώνες, ΕΡΓΟΝ, Ελληνικόν Μεζεδοπαντοπωλείον.  Δείχνει περιποιημένο σαν παντοπωλείο, αλλά πουλά τις γεύσεις του.  Γρήγορα βρίσκω και το Casa La Femme τελικά.  Έχω φτάσει τελευταία αλλά όχι ιδρωμένη γιατί έχει σηκώσει αέρα που διαλύει την απογευματινή υγρασία.

Αν, Σύμη, καταντίσεις έτσι, θα λογαριαστείς μαζί μου.

Υ.Γ.:  Το Casa La Femme – bar restaurant – για τους Ροδίτες άδειο  Σάββατο βράδυ.

Άννα Νάταρ – Αννα Ναταρ – Anna  Natar

(Κυλίστε τη σελίδα πιο κάτω για περισσότερες ενημερώσεις)

ΣΕ ΕΙΔΑ (β)

Σε είδα να ψήνεις τον καφέ στη χόβολη

Σε είδα να φτιάχνεις το φαγητό με αγάπη

Σε είδα να σερβίρεις σπιτικό γλυκό μανταρίνι

Σε είδα να βυζαίνεις το νεογέννητο

Σε είδα να κάνεις υπομονή με τη γριά μάνα

Σε είδα να χαμογελάς στον δύσθυμο άντρα

Σε είδα να χαϊδεύεις τις πικροδάφνες

Σε είδα να χαζεύεις τους γλάρους που ακολουθούσαν τον πουνέντε

Στάθηκα δίπλα σου και πήρα λίγη από τη χάρη σου

ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

(Κείμενο γραμμένο το Δεκέμβριο του 2012)

Αυτή μόλις είχε βγει από το γραφείο του.  Τους είχε κάνει να ξεκαρδιστούν με τα νάζια της, το χιούμορ της, την παιδικότητα της.  Τα μάτια του είχαν δακρύσει από τα γέλια πρώτη φορά μετά από πολλούς μήνες.  Την παρακολούθησε να φεύγει με τσαχπινιά.

Αυτή η γυναίκα είχε μεγάλη θέση στη ζωή του.  Μέσα στο ζοφερό χώρο ενός γραφείου ήταν η προσωποποίηση της αυθεντικότητας.  Άραγε αγαπούσε τη δουλειά της?  Άραγε τα πήγαινε καλά με τον κύριο Προϊστάμενο?

Ήθελε να της πει πόσο σημαντική ήταν η παρουσία της στα ψυχρά τετραγωνικά μιας επιχείρησης που δεν είχε όραμα και μέλλον.

Η απόφαση πάρθηκε γρήγορα.  Έκλεισε βιαστικά τα συρτάρια, κλείδωσε τον υπολογιστή, άρπαξε το πορτοφόλι του και είπε στους συναδέλφους του σχεδόν συνωμοτικά:  «Βγαίνω έξω, δεν θα αργήσω».

«Πού υπάρχει ανθοπωλείο?  Πού υπάρχει ανθοπωλείο?» μιλούσε μόνος του και προσπαθούσε να εντοπίσει ανάμεσα στο δάσος των επαγγελματικών κτιρίων αν κάποιος «μικρο-μεσαίος» είχε σκεφτεί να ανοίξει ανθοπωλείο σε αυτή τη γειτονιά.  «Πού υπάρχει ανθοπωλείο?»  Δύσκολα απάντησε στην ερώτησή του.  Το κοντινότερο ήταν αρκετά μακριά.  Έπρεπε να κάνει χρήση του αυτοκινήτου.  Το άξιζε. Χαλάλι της.

Όταν γύρισε στη δουλειά με το ευωδιαστό μπουκέτο, πλησίασε αμέσως στο γραφείο της.  «Ευχαριστώ» της είπε μόνο, γύρισε στο γραφείο του, έκλεισε την πόρτα πίσω του και χαμογέλασε με γαλήνη στον εαυτό του.

(Ίσως καταλάβει ότι το κείμενο είχε γραφτεί για’ κείνην)

(Κυλίστε τη σελίδα πιο κάτω για να διαβάσετε περισσότερες ενημερώσεις)

ΚΑΤΙ ΤΗΣ ΕΛΕΙΠΕ

Άλλος είναι εξαρτημένος από το τσιγάρο κι άλλος από το ποτό.  Άλλοι είναι εξαρτημένοι από επιβλαβέστερες συνήθειες.  Άλλοι είναι εξαρτημένοι από ανώδυνες συνήθειες, δεν ενοχλούν τους άλλους, δεν βλάπτουν τον εαυτό τους.  Υποψιαζόμουν τη δική μου εξάρτηση αλλά την επιβεβαίωσα όταν βρέθηκα «αυτοεξόριστη» γιατί «έτσι ήθελα» σε ένα νησί που το ήξερα ήρεμο και αθώο.  Ταξίδεψα σε αέρα και θάλασσα.  Ψάχνοντας για ηρεμία και αθωότητα.  Ένα νησί με την ήρεμη θάλασσα και τους αθώους ψαράδες. Μια υπόσχεση εδώ και πολλά χρόνια.

Από τις πρώτες ημέρες άρχισε κάτι να μου λείπει.  Ναι, κάτι μου έλειπε.  Τα συμπτώματα ήταν σύντομες ταχυπαλμίες και αδυναμία εστίασης σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας.  Το χέρι κρατούσε το κινητό, όπως ο θεριακλής καπνιστής το πακέτο τσιγάρων.  Τα δάκτυλα έπαιζαν με την οθόνη και τα κουμπιά πλοήγησης σαν να ήταν αναπτήρας. Ένα πράμα μου έλειπε:  η παρέα του ραδιοφώνου.  Κυρίως μου έλειψε εκείνο το γλυκό ξύπνημα από τις έξι ως τις οκτώ με έναν σκέτο καφέ.  Και εκείνη η άλλη συντροφιά, μέσα στο αυτοκίνητο διασχίζοντας τους δρόμους της Αθήνας από τις οκτώ ως τις δέκα.

Πεθύμησα τις αντιρρήσεις που πρόβαλα στους δημοσιογράφους κι ας μη με άκουγαν.  Έβρισκα τις ισορροπίες που κρατούσαν μεταξύ τους για αντικειμενική ενημέρωση.  Θυμήθηκα τα μηνύματα που έστελνα που και που για να δώσω το «παρών» και να ξέρουν οι ραδιοφωνικοί μου φίλοι ότι είμαι εκεί.  Γελούσα πολλές φορές μόνη μου, αδιαφορώντας για τα ερωτηματικά βλέμματα από τους άλλους οδηγούς.  Μου έλειψαν ακόμα και τα ενδιάμεσα διαλείμματα για ειδήσεις, για να ξέρω τι μου γίνεται μέσα στην ημέρα και οι σύντομες διαφημίσεις για να αναγνωρίζω ότι είναι και τέταρτο ή παρά τέταρτο, για να προσδιορίζω τα ραντεβού της ημέρας.

Άντε!  Να γυρίσω στην Αθήνα να μπω σε αθηναϊκούς ρυθμούς γύρω από τον βασικό άξονα:  Το ραδιόφωνο.

(Αφιερωμένο ειδικά στις «Πρωινές Διαδρομές Αδαμόπουλος Ξενάκης» και στο «Σεμνά και Ταπεινά Κακούσης Πετρόπουλος» στον ΒΗΜΑ FM 99,5)

(Κυλίστε τη σελίδα πιο κάτω για να διαβάσετε περισσότερες ενημερώσεις)

ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Αγαπητοί αναγνώστες,

Μετά από ενάμισυ χρόνο ζωής αυτού του πολύ προσωπικού blog θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποια στατιστικά στοιχεία του.

Τα κείμενα που έχουν διαβαστεί περισσότερο είναι

1^ο ΤΟΡ:  ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΛΑΚΩΝΙΚΗ ΜΑΝΗ

2^ο:  ΜΥΡΩΔΙΑ ΝΤΟΜΑΤΑΣ ΚΑΙ ΡΙΓΑΝΗΣ (που μιλά για την περιοχή της Ιεράπετρας) και

3^ο:  ΕΝΑΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ

Επίσης, έχει παρατηρηθεί, ότι ακόμη και οι «followers» (=ακόλουθοι) προτιμούν να ενημερώνονται για νέες αναρτήσεις από το facebook.

Οι αναρτήσεις που πήραν τα περισσότερα σχόλια ήταν :

Όταν δύο κόσμοι παύουν να είνα ασύμπτωτοι

Ο Αλήτης και

Η Περιήγηση στη Λευκωσία

ενώ είναι χαρακτηριστικό και συγκινητικό συγχρόνως, ότι οι περισσότεροι, αντί να προτιμήσουν την ψυχρή επικοινωνία μέσω της τεχνολογίας, προτιμούν να πουν τα σχόλια τους στον blogger δια ζώσης αντί να τα γράψουν απ’ ευθείας στον ιστότοπο.

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση των κειμένων.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΘΕΑ

(Οικογένεια Λασκαρίδου)

Αυτή η αμφισβητημένη συνοικία της Αθήνας που λέγεται Καλλιθέα, κρύβει πολλούς ιστορικούς θησαυρούς ανάμεσα στους πυκνοκατοικημένους δρόμους της.

Στην οδό Φιλαρέτου και Λασκαρίδου βρίσκεται ακόμα το πρόσφατα ανακαινισμένο σπίτι της οικογένειας Λασκαρίδου, σχεδιασμένο από τον ίδιο τον Τσίλερ παρακαλώ, για τον Λάσκαρι Λασκαρίδη.  Αυτό το εκπληκτικό σπίτι στην αρχή χρησιμοποιήθηκε ως εξοχική κατοικία της οικογένειας, την εποχή που η Καλλιθέα ήταν θέρετρο στα τέλη του 19^ου αιώνα.   Η σύζυγος του Λάσκαρι Λασκαρίδη, η Ειρήνη ήταν γνωστή παιδαγωγός.  Αλλά και οι δύο κόρες τους, η Σοφία και η Ειρήνη, διέπρεψαν μετά τους γονείς τους.  Η Ειρήνη, η πιο μικρή υπήρξε δραστήρια Διευθύντρια του Οίκου Τυφλών, ενώ η Σοφία έγραψε τη δική της ιστορία.  Από το 1887 που η οικογένεια απέκτησε εξοχικό σπίτι στην Καλλιθέα, τα κορίτσια περνούσαν εκεί τα καλοκαίρια τους με σπορ, όπως ιππασία και κυνήγι.

Η Σοφία Λασκαρίδου, με κρυφό ταλέντο στη ζωγραφική, υπήρξε η πρώτη (!) Ελληνίδα που φοίτησε στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας.  Πολύ θα θέλαμε να βλέπαμε τα μούτρα των αντρών συμφοιτητών της.  Έξαλλοι θα έβλεπαν να παραβιάζεται ακόμα ένα άβατο για τις γυναίκες.  Θα θεώρησαν την είσοδό της στη σχολή και την επιτυχία της ως ιεροσυλία.  Μετά την αποφοίτησή της, παρουσίασε τα έργα της στο Μόναχο, στο Βερολίνο αλλά και στο Παρίσι, όπου έζησε αρκετά χρόνια.

Το 1920, δηλαδή τριάντα τρία χρόνια από όταν κτίστηκε το σπίτι, η Σοφία εγκαταστάθηκε μόνιμα στο σπίτι της Καλλιθέας.  Πιθανόν, εκείνη την εποχή η Καλλιθέα άρχιζε πια να αλλάζει και να κατοικείται περισσότερο.  Με τον ερχομό των προσφύγων, ούτως ή αλλιώς, στα μέσα της δεκαετίας του ’20, η περιοχή άλλαξε ύφος, όπως ολόκληρη η Αθήνα (1).

Η Σοφία, έμεινε γνωστή και για τον έρωτά της με τον όμορφο Περικλή Γιαννόπουλο.  Έζησαν αυτόν τον έρωτα στον περιποιημένο κήπο του σπιτιού της οδού Λασκαρίδου ή τρέχοντας στο λόφο του Φιλοπάππου και παίζοντας με τα γάργαρα νερά του Ιλισού.  Ο έρωτάς τους και η θεληματική προσωπικότητα της Σοφίας ενέπνευσε τον Γρηγόρη Ξενόπουλο για να γράψει τη «Στέλλα Βιολάντη», όπως εξομολογήθηκε ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του.

Η Σοφία πέθανε το 1965 έχοντας αφήσει αρκετά έργα της.  Κάποια διασώζονται και στην Εθνική Πινακοθήκη και κάποια σε σπίτια παλιών οικογενειών της Αθήνας, που τους τα είχε δωρίσει.  Το σπίτι, μετά την ανακαίνιση, λειτουργεί ως Δημοτική Πινακοθήκη Καλλιθέας. Η οικία Λασκαρίδη έχει πάρει επιπλέον φήμη και ως ένα από τα στοιχειωμένα σπίτια της Αθήνας, παρά το γεγονός ότι κανείς δεν έχει γίνει μάρτυρας κάποιας παρουσίας ψυχής.

(1)         Αγαπητέ αναγνώστη, αν θες, μπορείς να διαβάσεις και άλλη σχετική ανάρτηση στο ιστολόγιο (http://annas-thoughts.blogspot.gr/2013/05/blog-post_22.html)

Ρεπορτάζ από την Αννα Ναταρ, Άννα Νάταρ, Anna Natar

(Κυλίστε τη σελίδα πιο κάτω για να διαβάσετε περισσότερες ενημερώσεις)

"Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ"

(Σχόλιο για το πιο πρόσφατο βιβλίο της Βικτώριας Χίσλοπ)

Το εξαιρετικό με τη Βικτώρια Χίσλοπ είναι ότι αγάπησε την Ελλάδα πολύ κι έχει γίνει εξαιρετικός πρεσβευτής της χώρας μας.  Όποιος πει ότι «Το Νησί» είτε ως βιβλίο είτε ως τηλεοπτικό σήριαλ, δεν τον συγκίνησε, θα θεωρηθεί τουλάχιστον άδικος.  Μετά «Το Νησί», η Χίσλοπ έγραψε τον «Γυρισμό» και «Το Νήμα» με αρκετά ικανοποιητικές κριτικές.

Το τελευταίο της  βιβλίο είναι «Ο Τελευταίος Χορός». Μμμμμμμμμ.

Συγγνώμη κυρία Χίσλοπ που θα γίνω αυστηρή.  Το βιβλίο σας με δέκα σύντομα διηγήματα μέσα από τη σύγχρονη ελληνική καθημερινότητα, θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί από μια άπειρη διηγηματογράφο και όχι από τη σημαντική και πετυχημένη Χίσλοπ.

Το βιβλίο διαβάζεται πολύ εύκολα μέσα σε λίγες ώρες, χωρίς να αφήσει ούτε προβληματισμούς ούτε και θετική ή αρνητική εντύπωση.  Είναι από τα βιβλία που γρήγορα θα ξεχαστούν, εκτός αν τα συντηρήσει η διαφήμιση στη μνήμη του αναγνωστικού κοινού.

(Το blog, αγαπητέ αναγνώστη, δεν έχει σκοπό την κριτική βιβλίων, όπως έχεις ήδη προσέξει, αλλιώς οι καθημερινές αναρτήσεις θα ήταν αφιερωμένες σε βιβλία και νέες εκδόσεις.  Μόνο κατά καιρούς καταγράφουμε κάποια σχόλια για βιβλία που μας άφησαν πολύ θετικές ή πολύ αρνητικές εντυπώσεις).

(Κυλίστε τη σελίδα πιο κάτω για να διαβάσετε περισσότερες ενημερώσεις)

Από την Άννα Νάταρ - Αννα Ναταρ - Anna Natar

ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ

. . . . . . . . . . . .  . Έχουμε τουρίστες και απ' αυτή τη χώρα............. Τα ιστιοπλοϊκά τους μας φέρνουν και τουρίστες άλλων εθνικοτήτων.  Πηγαίνουν κι έρχονται καθημερινά από τα τουρκικά παράλια.

Βλέπεις τη σημαία με δέος, αλλά......... τι να κάνεις?

ΡΩΣΟΙ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ

Μόνη της δεν ήταν.  Η οικογένεια ήταν πολυπληθής.  Γονείς και η γιαγιά μαζί.  Και παιδιά, πολλά παιδιά.  Αγοράκια.  Κοριτσάκια.  Τα κοριτσάκια με ροζ καρώ (μαγιώ ασορτί με το σορτσάκι) ή σκέτο ροζ (μαγιώ πάλι ασορτί με το σορτσάκι).  Η οικογένεια από τη Ρωσία κυνηγούσε τον ήλιο.  Η μια πιτσιρίκα, όμως, δυσανασχετούσε με τις καυτές αχτίνες του ήλιου.

Βρήκε αγκαλιά. Ήταν τυχερή.  Βρήκε προστασία.  Η διπλανή ομπρέλλα έκανε καλή σκιά.  Κάθησε στα πόδια της κυρίας που δεν έδειξε ενόχληση παρά μόνο της υπέδειξε πώς να είναι πιο αναπαυτικά.  Η δροσιά της ομπρέλας που έπαιζε το παιγνίδι της από τον ήλιο για να τον ξεγελάσει, ανακούφισε το παιδικό σωματάκι.  Αυτή πρέπει να είναι η Ελλάδα.  Φιλόξενη σε μικρούς και μεγάλους.

Αυτό το παιδί με το ευαίσθητο δέρμα θα θυμηθεί αργότερα ότι όταν ήθελε προστασία,μια ελληνική αγκαλιά τη δρόσισε.

Στο τέλος ένα δειλό γειά.  Καλή συνέχεια στις Ελληνικές διακοπές σου, μικρούλα.

(Κυλίστε τη σελίδα για περισσότερες ενημερώσεις)

Από την Άννα Νάταρ Αννα Ναταρ Anna Natar

ΡΩΣΟΙ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ

Οι Ρώσοι τουρίστες αυξήθηκαν φέτος κατά 230% σε σχέση με άλλες χρονιές, παρά τη γραφειοκρατία για την έκδοση βίζας.  Οι Έλληνες που ασχολούνται με τον τουρισμό πρέπει να μάθουν νέους τρόπους προσέγγισης του τουρίστα.

Παρατηρώντας τα μπουλούκια των Ρώσων επισκεπτών μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει τις διαφορετικές φυλές:  ξανθοί και μελαχροινοί, λιγερόκορμες και νταρντάνες, Μογγόλοι και εξ-Ευρωπαϊσμένοι, λεφτάδες και μπατίρηδες.  Οι πρώτες παρατηρήσεις ενός ρεπόρτερ είναι ότι θαυμάζουν τα σφουγγάρια και τα αρωματικά της Ελληνικής φύσης.  Μαγεύονται όμως με τη θάλασσα.  Άλλοι κολυμπούν όμορφα και άλλοι βάζουν για πρώτη φορά τα πόδια τους σε θαλασσινό νερό.  Συνήθως είναι τραχείς στους τρόπους τους ή  έχουν τη δυσκολία της επικοινωνίας σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα.  Φοβισμένοι.  Έξω από τα νερά τους.

Διαφαίνεται μια επενδυτική ευκαιρία σε αυτό τον τομέα του τουρισμού.  Πάντα θα υπάρχει η ανησυχία πώς θα την εκλάβει και θα τη διαχειριστεί ο Έλληνας ξενοδόχος, εστιάτορας και καταστηματάρχης.

Χρειαζόμαστε πάντως κι άλλου είδους επενδυτές.  Όχι μόνο αυτούς που θα επενδύσουν στον τουρισμό.  Μπουχτίσαμε από αυτούς.  Κυρίως από Έλληνες.  Ο τουρισμός, με Ρώσους ή χωρίς, δεν μπορεί να είναι η μόνη μας ανάπτυξη.  Αυτό απεδείχθη ότι ανήκει στα λάθη του παρελθόντος.  Οι σημαντικοί επιχειρηματίες και επενδυτές πρέπει να βρουν πιο καινοτόμους τομείς και λιγότερο «της αρπαχτής».

ΕΝΑ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

Από μακριά ακούγονται τα κατσίκια.  Ένας κόκορας στις τρεισήμισυ το μεσημέρι φωνάζει, χωρίς να ξέρουμε αν θέλει να μας πει ότι σουρουπώνει. Ακούσαμε τα πρώτα τζιτζίκια προχτές.  Ήταν μαζεμένα όλα σε ένα μόνο αρμιρίκι.  Θα το διάλεξαν για τη δροσιά του αν και ο ήλιος είναι ήπιος σαν ανοιξιάτικος.  Δεν θυμίζει Ιούνιο.  Παράξενη δροσιά, παράξενος ο κόκορας, παράξενα και τα τζιτζίκια.  Και ο κόσμος «περίεργος» φέτος, είπε ο καπετάνιος.  Νωρίς το απόγευμα η θάλασσα καθαρίζει και ημερεύει.  Γίνεται εξωπραγματική, βγαλμένη μέσα από καρτ ποστάλ.  Οι πρωινοί εργάτες που δούλευαν στο παραθαλάσσιο σπίτι, έφυγαν.

Ανάμεσα στο λιγοστό κόσμο, κυκλοφορεί ένα ζευγαράκι που θέλει να επισκεφθεί έναν – μάλλον άγνωστο – αρχαιολογικό χώρο στην περιοχή.  Νωρίς το απόγευμα, γυρίζει μόνο ο νεαρός από το μνημείο.  Τι μυστήριο κρύβεται πίσω από αυτή την εξαφάνιση?

Μια τουρίστρια έχει για παρέα το εργόχειρό της στην παραλία.  Κολύμπησε, άκουσε μουσική από το ipod της και μετά μέχρι αργά το απόγευμα κεντούσε ξεσηκώνοντας μοτιφάκια από μια φωτοτυπία.

Η παραλία άρχισε να αδειάζει μετά τις τέσσερις.  Κάποιος ξέχασε το πουκάμισό του και κάποιος άλλος την πετσέτα του.  Στη θάλασσα γίνεται χορός από ζαργάνες.  Έφυγαν οι άνθρωποι και ήρθαν αυτές.  Λαμπιρίζουν ανάμεσα στα βότσαλα στα γαλαζοπράσινα νερά.  Αυτές χαίρονται πιο πολύ αυτόν τον παράξενο ανοιξιάτικο Ιούνιο. 

(Κυλίστε την σελίδα πιο κάτω για να διαβάσετε περισσότερες ενημερώσεις)

ΤΡΟΦΟΔΟΣΙΑ

«Ξυπνήστε, ρεμάλια». Η ατάκα του Κωνσταντάρα «Το νου σας ρεμάλια» της άρεσε πολύ και την αντέγραφε συχνά.

«Τι έγινε ρε μάνα?»  Βαριά κι ασήκωτα τα παλληκάρια προσπαθούσαν να καταλάβουν γιατί φώναζε η μητέρα τους μέσα στα σκοτάδια.  «Βραδιάτικα τι θες?  Μόλις μας έπαιρνε ο ύπνος».

«Μεζές, παιδιά μου, μεζές.  Σηκωθείτε βρε γρήγορα από τα κρεβάτια σας.  Ένας χαζοτουρίστας μας πετά ψωμάκια».

«Ψωμάκια?  Ζήτω!  Γρήγορα».

«Άντε βρε.  Έχω στείλει τον πατέρα σας να κρατά τα μπόσικα γιατί πλακώσαν και οι κέφαλοι».

«Σιγά που θα τους αφήσουμε να μας φάνε το μεζέ.  Ανεβαίνουμεεεεεεεεεεεεεεε.  Κοίτα, κοίτα ο χαζός.  Μας παρακολουθεί τι κάνουμε».

«Παιδιά μου, εδώ χρειάζεται στρατηγική.  Άλλα κομμάτια από το ψωμί είναι πιο μαλακά και άλλα είναι από την κόρα.  Πρέπει να οδηγήσουμε τους κέφαλους στα κομμάτια κόρας και να επικεντρωθούμε στην ψίχα».  Ο πατέρας σπάρος που είχε φτάσει πιο νωρίς στο πεδίο της μάχης, είχε ήδη καταστρώσει το σχέδιο.  Δήθεν κατευθυνόταν προς τις κόρες του ψωμιού, κάνοντας τους κέφαλους να τον ακολουθούν και μετά, ξαφνικά ληγώντας τη μέση του γύριζε πίσω στα κομμάτια ψίχας.  Η ίδια κίνηση επαναλαμβανόταν δεκάδες φορές.  Οι κέφαλοι τελικά είχαν μαζευτεί στα σκληρά κομμάτια ψωμιού ενώ οι σπάροι, νέοι γέροι και παιδιά, παρέμειναν στις ψίχες.

Τι μαθαίνουμε από αυτή τη μικρή ιστορία της υποβρύχιας ζωής?  Σε όλα χρειάζεται μια στρατηγική.

ΚΑΤΑΔΙΩΞΗ

Ήρεμη θάλασσα.  Το καταμαράν με την ελληνική σημαία κυλά απαλά στα γαληνεμένα νερά.  Οι 18 επιβάτες με τα σκυθρωπά βλέμματα κάθονται στο κατάστρωμα και συζητούν με χαμηλωμένες φωνές.  Θυμούνται αυτά που έχασαν και μιλούν γι’ αυτά που έρχονται.  Άφησαν πίσω τους τη Συρία να αιματοκυλιέται, έκαναν το σταυρό τους και δέχτηκαν να μπουν στην περιπέτεια του λαθρομετανάστη.  Ο σύνδεσμός τους από την Τουρκία, ένας μαυριδερός κοντοστούπης τους παρέδωσε σε έναν Έλληνα ψαρομάλλη.  Από το κατάστρωμα αυτού του περιποιημένου σκάφους, παρατηρούν τα μικρά και μεγάλα ιστιοπλοϊκά που αρμενίζουν κοντά τους.  Κι αυτοί μαζί με τους ανέμελους τουρίστες οργώνουν το Αιγαίο.

Ένα πλοίο που πλησιάζει μόνο διαγράφεται διαφορετικό μέσα στη νύχτα. Αν και έχει ανεβασμένη τουρκική σημαία όπως αρκετά άλλα, κατευθύνεται προς αυτούς με ταχύτητα.  Οι άντρες αρχίζουν να ανησυχούν.  Το γκρι χρώμα του σκάφους είναι απειλή.  Οι γυναίκες, η ξανθιά με την κοτσίδα και η μελαχροινή με τη μαύρη μαντίλα, δεν έχουν ακόμα καταλάβει την ανησυχία των αντρών.  Παρατηρούν, όμως, τον καπετάνιο.  Τα μάτια του προσπαθούν να κοιτούν μόνο μπροστά αλλά χωρίς να το θέλουν, γυρνούν συνέχεια προς τον κίνδυνο που πλησιάζει.  Η τούρκικη ακταιωρός έχει πλησιάσει πολύ πια.  Σε πολύ καθαρά αγγλικά οι Τούρκοι ένστολοι ειδοποιούν τον Έλληνα καπετάνιο να σταματήσει για έλεγχο.  Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.  Κάνει ένα γρήγορο νεύμα στο βοηθό του και πατά γκάζι.  Μοιραίο λάθος?  Αδιέξοδο?  Διέξοδος?  Οι Τούρκοι ρίχνουν προειδοποιητικά πυρά.

Οι Σύριοι έχουν ξαπλώσει στο κατάστρωμα τρομαγμένοι.  Μέχρι τώρα είχαν πεινάσει και είχαν διψάσει μέχρι να φτάσουν στα παράλια, αλλά πίστευαν ότι είχαν γλυτώσει τα βόλια.  Ο ένας άντρας με τη μπεζ βερμούδα αγκαλιάζει το μοναδικό παιδί, ένα αγόρι 10-11 χρόνων, με μοντέρνα αθλητικά παπούτσια, απ’ αυτά που αρέσουν στα παιδιά.

Δεν καταλαβαίνουν Ελληνικά αλλά καταλαβαίνουν ότι ο Έλληνας βλαστημά.  Είναι θυμωμένος αλλά και φοβισμένος ταυτόχρονα.  Ο Σύριος με το μαύρο παντελόνι ανασηκώνει με προσοχή το μελαψό κεφάλι του, για να δει που βρίσκεται το τουρκικό πλοίο.  Το βλέπει να βρίσκεται σταματημένο αρκετά μέτρα πιο μακριά.  Οι χτύποι της καρδιάς του ηρεμούν λίγο.  Λέει στους υπόλοιπους ότι μάλλον οι Τούρκοι δεν μπορούν να προχωρήσουν άλλο.  Άραγε ξέφυγαν?

Το θυμωμένο κοπάνημα του χεριού του Έλληνα στο τιμόνι του σκάφους μιλά από μόνο του.  Προδοσία και παράδοση.  Ο Τούρκος συνεργός του τον έχει καταδώσει.  Ανατολικά φαίνεται να έχει μείνει μακριά το τουρκικό σκάφος.  Έχουν μπει πια στα ελληνικά χωρικά ύδατα.  Δυτικά φαίνονται οι ελληνικές ακτές, η Σύμη, όπως τους είχαν πει οι δουλέμποροι πριν το ταξίδι.  Φάνηκε, όμως, και το ελληνικό λιμενικό.  Έχει πέσει σύρμα.  Τους την είχαν στημένη.  Οι Σύριοι περιμένουν να τους πει κάτι ο Έλληνας.  Αυτός ξανακοπανά το τιμόνι και σιωπά.  Το ελληνικό σκάφος του Λιμενικού με ελιγμούς και οδηγίες τους αναγκάζει να φτάσουν σε έναν ήσυχο κόλπο.

Τα κεφάλια των λαθρομεταναστών σηκώνονται αργά.  Ένα μοναστήρι μοναχικό και υπερήφανο δεσπόζει στο κέντρο του κόλπου.  Αργότερα, στις ατέλειωτες ώρες αναμονής στη βεράντα του αστυνομικού τμήματος της Σύμης, θα μάθουν ότι το μοναστήρι είναι ο Πανορμίτης.  Ο Αρχάγγελος δεν ήταν προστάτης τους σε αυτό το ταξίδι.

ΕΛΕΓΧΟΣ

Τον Φεβρουάριο του 2012 είχα αρχίσει να γράφω ένα κείμενο για την οικονομία και την πολιτική στην Ελλάδα, έμεινε όμως αποθηκευμένο στη μνήμη του ηλεκτρονικού υπολογιστή και δεν το χρησιμοποίησα.  Να λοιπόν που ανέτρεξα σε αυτό αυτές τις ημέρες και σας παραθέτω μερικούς από τους στόχους που είχε η κυβέρνηση για το 2012.  Ας κάνουμε όλοι έναν έλεγχο στους κυβερνώντες.  Τι πέτυχαν από τότε?  Ναι, δεν μπορεί να είμαι μόνο ελεγχόμενος ως πολίτης, πρέπει να γίνω και ελεγκτής.

Βοηθήστε με, αναγνώστες μου, να κάνουμε μαζί τον έλεγχο:

με στόχο πλεόνασμα 1,5% του ΑΕΠ το 2014:

·  Αποκρατικοποιήσεις αξίας π.χ. 4,5 εκατομμυρίων ευρώ μέχρι το τέλος του 2012 (μεσοπρόθεσμος στόχος τα 50 δισεκατομμύρια) – ΔΕΠΑ, ΟΠΑΠ, ΕΛΠΕ κ.λπ.

·         Απλοποίηση του φορολογικού συστήματος

·         Συγχώνευση εφοριών.  200 εφορίες θα κλείσουν

·         Νέο σύστημα πληροφορικής που θα συνδέει όλες τις εφορίες

·         15000 εργαζόμενοι σε εφεδρεία

·         Άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων (ταξί, συμβολαιογράφοι, κ.ά.)

·         Μείωση περιθωρίου κέρδους φαρμακοποιών και χονδρεμπόρων

·         Μείωση υπερωριών γιατρών στα νοσοκομεία με εξοικονόμηση 30 εκατομμυρίων ευρώ

·         Μείωση των προμηθειών στρατιωτικού υλικού κατά 300 εκατομμύρια ευρώ

·         Ελάττωση του αριθμού των αντιδημάρχων και άλλου προσωπικού με εξοικονόμηση

·  Μείωση της λειτουργικής δαπάνης που σχετίζεται με τη διεξαγωγή εκλογών κατά τουλάχιστον 270 εκατομμύρια Ευρώ

Απορίες ενός τρελαμένου πολίτη!

ΣΕ ΕΙΔΑ

Σε είδα στον ταρσανά να ξύνεις το καϊκι «Ευγενία»

Σε είδα να ποτίζεις τις πικροδάφνες στην πεζούλα

Σε είδα να καθαρίζεις το γιαλό από τις μυτερές πέτρες

Σε είδα να ξεχορτιάζεις μια άγρια βουνοπλαγιά

Σε είδα να γυρίζεις από το βραδινό ψάρεμα

Σε είδα να ράβεις τα δίκτυα

Σε είδα να κάνεις βουτιά από έναν άγριο βράχο

Σε είδα να χαζεύεις τα σύννεφα που έτρεχαν με το βοριά

Αυτό το τελευταίο το έκανα κι εγώ.  Στα άλλα δεν μπορούσα να σε συντροφεύσω

Η ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ

Όταν ήταν έφηβη έκανε την επανάστασή της.  Αφού χτυπήθηκε για βδομάδες και μήνες ότι ήθελε να γίνει τραγουδίστρια, χωρίς αποτέλεσμα, εγκατέλειψε τους γονείς που δεν μπορούσαν να την καταλάβουν και βρέθηκε να τραγουδά ελαφρά λαϊκά τραγούδια σε ξενυχτάδικα σαν τρίτο όνομα σε μια μεγάλη επαρχιακή πόλη.

Έτσι κύλησαν πάνω από σαράντα χρόνια της ζωής της.  Το τραγούδι δεν την πρόδωσε και δεν το πρόδωσε κι εκείνη.  Ακόμα κι οι γονείς της είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα.

Μετά από χρόνια την είδα χτες βράδυ.  Είχε πια το μπρίο της εμπειρίας.  Τραγουδούσε σε ένα «in» μεζεδοπωλείο στο κέντρο του νησιού.  Βάψιμο στην τρίχα, νύχι τέλειο και το τσιγάρο να κρέμεται από τα ρυτιδιασμένα της χέρια, τραγούδησε για τους ντόπιους τραγούδια της Πρωτοψάλτη, της Αλεξίου, του Πουλόπουλου, του Καλογιάννη, ενώ άφησε το πιο σύγχρονο ρεπερτόριο Φάμελλου, Κότσιρα και άλλων στους υπόλοιπους του συγκροτήματος.  Έδινε το ρυθμό στους μουσικούς και ξεσήκωσε τη νεολαία αυτό το καλοκαιρινό Σαββατόβραδο, όταν οι τουρίστες είχαν φύγει πια για τα ξενοδοχεία.  Το ελαφρύ τρέμουλο στη φωνή της θύμιζε τη Τζένη Βάνου, γυρίζοντας  το χρόνο όταν ακόμα και η χροιά της φωνής των τραγουδιστών ήταν διαφορετική.

(Μεζεδοπωλείο «Agora»)