ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

(Κείμενο γραμμένο το Δεκέμβριο του 2012)

Αυτή μόλις είχε βγει από το γραφείο του.  Τους είχε κάνει να ξεκαρδιστούν με τα νάζια της, το χιούμορ της, την παιδικότητα της.  Τα μάτια του είχαν δακρύσει από τα γέλια πρώτη φορά μετά από πολλούς μήνες.  Την παρακολούθησε να φεύγει με τσαχπινιά.

Αυτή η γυναίκα είχε μεγάλη θέση στη ζωή του.  Μέσα στο ζοφερό χώρο ενός γραφείου ήταν η προσωποποίηση της αυθεντικότητας.  Άραγε αγαπούσε τη δουλειά της?  Άραγε τα πήγαινε καλά με τον κύριο Προϊστάμενο?

Ήθελε να της πει πόσο σημαντική ήταν η παρουσία της στα ψυχρά τετραγωνικά μιας επιχείρησης που δεν είχε όραμα και μέλλον.

Η απόφαση πάρθηκε γρήγορα.  Έκλεισε βιαστικά τα συρτάρια, κλείδωσε τον υπολογιστή, άρπαξε το πορτοφόλι του και είπε στους συναδέλφους του σχεδόν συνωμοτικά:  «Βγαίνω έξω, δεν θα αργήσω».

«Πού υπάρχει ανθοπωλείο?  Πού υπάρχει ανθοπωλείο?» μιλούσε μόνος του και προσπαθούσε να εντοπίσει ανάμεσα στο δάσος των επαγγελματικών κτιρίων αν κάποιος «μικρο-μεσαίος» είχε σκεφτεί να ανοίξει ανθοπωλείο σε αυτή τη γειτονιά.  «Πού υπάρχει ανθοπωλείο?»  Δύσκολα απάντησε στην ερώτησή του.  Το κοντινότερο ήταν αρκετά μακριά.  Έπρεπε να κάνει χρήση του αυτοκινήτου.  Το άξιζε. Χαλάλι της.

Όταν γύρισε στη δουλειά με το ευωδιαστό μπουκέτο, πλησίασε αμέσως στο γραφείο της.  «Ευχαριστώ» της είπε μόνο, γύρισε στο γραφείο του, έκλεισε την πόρτα πίσω του και χαμογέλασε με γαλήνη στον εαυτό του.

(Ίσως καταλάβει ότι το κείμενο είχε γραφτεί για’ κείνην)

(Κυλίστε τη σελίδα πιο κάτω για να διαβάσετε περισσότερες ενημερώσεις)