ΤΡΟΦΟΔΟΣΙΑ

«Ξυπνήστε, ρεμάλια». Η ατάκα του Κωνσταντάρα «Το νου σας ρεμάλια» της άρεσε πολύ και την αντέγραφε συχνά.

«Τι έγινε ρε μάνα?»  Βαριά κι ασήκωτα τα παλληκάρια προσπαθούσαν να καταλάβουν γιατί φώναζε η μητέρα τους μέσα στα σκοτάδια.  «Βραδιάτικα τι θες?  Μόλις μας έπαιρνε ο ύπνος».

«Μεζές, παιδιά μου, μεζές.  Σηκωθείτε βρε γρήγορα από τα κρεβάτια σας.  Ένας χαζοτουρίστας μας πετά ψωμάκια».

«Ψωμάκια?  Ζήτω!  Γρήγορα».

«Άντε βρε.  Έχω στείλει τον πατέρα σας να κρατά τα μπόσικα γιατί πλακώσαν και οι κέφαλοι».

«Σιγά που θα τους αφήσουμε να μας φάνε το μεζέ.  Ανεβαίνουμεεεεεεεεεεεεεεε.  Κοίτα, κοίτα ο χαζός.  Μας παρακολουθεί τι κάνουμε».

«Παιδιά μου, εδώ χρειάζεται στρατηγική.  Άλλα κομμάτια από το ψωμί είναι πιο μαλακά και άλλα είναι από την κόρα.  Πρέπει να οδηγήσουμε τους κέφαλους στα κομμάτια κόρας και να επικεντρωθούμε στην ψίχα».  Ο πατέρας σπάρος που είχε φτάσει πιο νωρίς στο πεδίο της μάχης, είχε ήδη καταστρώσει το σχέδιο.  Δήθεν κατευθυνόταν προς τις κόρες του ψωμιού, κάνοντας τους κέφαλους να τον ακολουθούν και μετά, ξαφνικά ληγώντας τη μέση του γύριζε πίσω στα κομμάτια ψίχας.  Η ίδια κίνηση επαναλαμβανόταν δεκάδες φορές.  Οι κέφαλοι τελικά είχαν μαζευτεί στα σκληρά κομμάτια ψωμιού ενώ οι σπάροι, νέοι γέροι και παιδιά, παρέμειναν στις ψίχες.

Τι μαθαίνουμε από αυτή τη μικρή ιστορία της υποβρύχιας ζωής?  Σε όλα χρειάζεται μια στρατηγική.