Κάποτε ο ποιητής έλεγε:
(Ελύτης) Χρειάστηκε να βάλλω τα δυνατά μου για να τα βγάλω πέρα με τις απαιτήσεις της δημοσιότητας, τις συνεντεύξεις και τις τηλεοράσεις. Αλλά ένιωθα κάθε στιγμή ότι δεν εκπροσωπούσα το ταπεινό μου άτομο αλλά ολόκληρη τη χώρα μου. Κι έπρεπε να την βγάλω ασπροπρόσωπη. Δεν ξέρω αν το κατάφερα. Δεν είμαι καμωμένος για τέτοια. Για τιμές και για δόξες. Τη ζωή μου την πέρασα κλεισμένος μέσα σε 50 τετραγωνικά (μέτρα), παλεύοντας με τη γλώσσα. Επειδή αυτό είναι στο βάθος ή ποίηση: μια πάλη συνεχής με τη γλώσσα. Τη γλώσσα την ελληνική που είναι η πιο παλιά και η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου.
(Σεφέρης) Καταλαβαίνει κανείς πως δουλεύει καλά, όταν κάθε περιστατικό, το πιο μικρό και ασήμαντο, της καθημερινής ζωής του και της σκέψης του, έρχεται, σαν μοναχό του, και βάζει ένα πετραδάκι στο πράγμα που φτιάνει.
(Βάρναλης) «Σ' όλη μου τη ζωή, του δασκάλου, του λογοτέχνη και του δημοσιογράφου ποτέ ούτε έκανα ούτε έγραψα τίποτε παρά τη συνείδησή μου ή εναντίον του Λαού/ εναντίον της ελευθερίας του και των ελευθεριών του».
Γέμιζε η ψυχή μας Ελλάδα. Σκύβαμε το κεφάλι με σεβασμό.
Τώρα ο ποιητής αρνείται την αναγνώριση που του γίνεται και το βραβείο που του προσφέρεται και μιλά. Τα λόγια του καρφιά:
(Χριστιανόπουλος) «Έχω εκνευρισμό με τους συναδέλφους σας που μου έχουν πρήξει το συκώτι, εδώ και τρεις μέρες! Δεν σας θυμάμαι! Σας μιλώ όχι για την αξία σας, αλλά γιατί με ακούν κάποιοι, το καταλάβατε; Με πολύ ζόρι σας ανέχομαι αυτή τη στιγμή και για λόγους ευγενείας δεν σας έδιωξα».
Κάτι λείπει. Ο λόγος του ποιητή προσαρμόστηκε στην κατάντια του ευτελισμού.
Ωραια η συγκριση σου,φαινομενα των καιρων μας. Το δε κομματι με ταξιδευει στα παιδικα μας χρονια στην Κυπρο που το ακουγαμε κατα κορον!
ΑπάντησηΔιαγραφή