Η εικόνα του πρώην πρωθυπουργού, κ. Γιώργου Παπανδρέου, να «κτυπά το χέρι στο τραπέζι» (προφανώς μεταφορικά) για να κάνει τον σκληρό απέναντι στους εκπροσώπους των δανειστών μας, είναι άαααασχετη – όπως λέμε οι Νεοέλληνες. Είναι τόσο «άσχετη», άκαιρη και συζητήσιμη, όσο και η προηγούμενη ενδοτικότητά του, η εξαγγελία του δημοψηφίσματος και η δημόσια επανειλημμένη αιτιολόγηση των κινήσεών του.
Τι να πεις για έναν πολιτικό που δείχνει υπερ-εργατικότητα και υπερ-δραστηριότητα όταν καλείται (προσκαλείται ή αυτο-προσκαλείται) να εμφανιστεί στο Καστελλόριζο και την Κόστα Ρίκα, ενώ δείχνει μαλθακότητα στην άσκηση πολιτικής βούλησης?
Παρατηρώ το νέο πρόσωπο του Γ. Παπανδρέου. Αντιδράσεις αψυχολόγητες από τη μια μεριά. Από την άλλη πλευρά, τα μαλλιά του άσπρισαν, το χαμόγελο έσβησε. Το σοβαρότερο όμως που βλέπω είναι το κενό βλέμμα. Η μόνιμη κουρτίνα μπροστά στα μάτια του.
Σημάδια κατάθλιψης? Αναμενόμενη για έναν άνθρωπο που κατηγορήθηκε για «μαμάκιας» και «νεποτιστής». Αναμενόμενη για έναν πολιτικό που κατηγορήθηκε για ανίκανος, προδότης ή και δοσίλογος. Αναμενόμενη για έναν άνθρωπο σε αυτή την ηλικία που προσπαθεί να προσανατολιστεί επαγγελματικά, χωρίς να εγκαταλείπει τον (οποιοδήποτε) θώκο έχει. Αναμενόμενη για τον πολιτικό που τον πρόδωσαν ακόμα κι αυτοί που τον έβλεπαν σαν Θεό και ευεργετήθηκαν απ’ αυτόν.
(Υ.Γ.: Η ώρα είναι 11:39 Κυριακή, 11 Φεβρουαρίου. Ο Γ. Παπανδρέου είναι στο βήμα της Βουλής. Αναθεωρώ τα παραπάνω που είχα γράψει χτες. Η περίπτωση του πρώην πρωθυπουργού πρέπει να μελετηθεί από ψυχίατρο και όχι ψυχολόγο).
(Υ.Γ.2: Αρνούμαι να διανθίσω τη δημοσίευση αυτή με φωτογραφία. Επίσης αρνούμαι να δημοσιεύσω τη σημερινή γελοία εικόνα στην Ακρόπολη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου