Ο ΑΛΗΤΗΣ

«Είσαι αλήτης.»

«Συγγνώμη, σε μένα μιλάτε?»

«Σε σένα, σε σένα, κοντοπίθαρε.  Έχω μαζέψει πολλά ράμματα για τη γούνα σου.  Όλη μέρα λείπεις από το σπίτι.  Ζητιανεύεις από τραπέζι σε τραπέζι.  Μια μπουκιά εδώ και μια εκεί.  Τι εικόνα δίνεις όταν κάνεις ντους στο κεντρικότερο σιντριβάνι της πόλης και γίνεσαι περίγελος στους τουρίστες?  Το σπίτι σου είναι συνέχεια σαν αχούρι.  Δεν βλέπεις ότι άλλα ξαδέρφια σου έχουν το σπίτι τους νοικοκυρεμένο?  Κρατούν δεμένη την οικογένεια ενώ εσύ ψάχνεις συνέχεια νέες ερωτικές περιπέτειες.

Μη με κοιτάς με αυτό το δήθεν αθώο ύψος.  Το χειρότερο είναι ότι αυτά μαθαίνεις και στους νεότερους.

Και μη νομίζεις ότι δεν σε είδα να μπεκρουλιάζεις με τους υπόλοιπους τις προάλλες.  Μη σκύβεις το κεφάλι.  Καμιά ντροπή πια?

Μα τι θέλατε να κάνω?

Σπουργίτι είμαι!

(Υ.Γ.:  Για το μεθύσι του "αλήτη", διαβάστε το ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου "Τσιριτρό" στην ιστοσελίδα  http://www.snhell.gr/kids/content.asp?id=64&cat_id=2 )