ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ

(Με αφορμή επαγγελματικό Συμπόσιο στην Αθήνα – 14 Φεβρουαρίου 2012)

Κάτι άλλαξε στη ζωή μου τους τελευταίους μήνες.  Για να είμαι ειλικρινής, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στην ζωή μου, όπως παραδείγματος χάριν ότι έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο.  Ο ελεύθερος χρόνος με τη σειρά του έφερε κάτι πολύ πιο σημαντικό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

Το σημαντικότερο που μου έχει συμβεί είναι ότι έχω αποκτήσει πολλούς  νέους φίλους.

Ένας καινούριος φίλος μου είναι ο υπάλληλος στον ΟΑΕΔ της περιοχής μου στο γκισέ των «Πληρωμών».  Φαίνεται ότι είτε πρόκειται για κάποιο πολύ ευγενικό παιδί είτε για κάποιον καλά εκπαιδευμένο υπάλληλο είτε ότι η φυσιογνωμία μου έχει κάτι ξεχωριστό.  Με καλωσορίζει κάθε μήνα με ιδιαίτερη ευγένεια αλλά και με βλέμμα αναγνώρισης.  Περιμένω ότι την επόμενη φορά θα είναι έτοιμος να με προσφωνήσει και με το όνομά μου και όχι μόνο με το ευγενικό «Α, γεια σας, κυρία, τι κάνετε?».

Ενδεικτικά επίσης να σας πω ότι οι φίλοι μου στο Facebook μέχρι τον Σεπτέμβριο ήταν μετά βίας 150 ενώ τώρα έφτασαν τους 375+.  Μέχρι τότε κανείς δεν επικοινωνούσε μαζί μου μέσω του chat room.  Τώρα όλο και περισσότερες φορές έχω τη χαρά να δεχτώ την επίσκεψη κάποιου φίλου στον κουβεντο-χώρο.

Για πρώτη φορά η φουρνάρισσα στον γειτονικό φούρνο πρόσεξε ότι είμαι πελάτισσά της μετά από 15 χρόνια.  Μέχρι πριν λίγους μήνες, η βιαστική γυναίκα που έμπαινε στο μαγαζί της τις σκοτεινές χειμωνιάτικες απογευματινές ώρες να αγοράσει ψωμί χωρίς να έχει χρόνο για κουβέντες, περνούσε απαρατήρητη.

Οι κοπέλες από το συνεργείο καθαρισμού της πολυκατοικίας έχουν γίνει φιλενάδες μου επίσης.  Αφού κατάλαβαν ότι είμαι πια στο σπίτι τα περισσότερα πρωινά,  προτιμούν το δικό μου κουδούνι για να τους ανοίξω δύο φορές την εβδομάδα.  Γνωριστήκαμε από κοντά και με την ευκαιρία μιας προσφοράς μου σε ρούχα, συζητήσαμε τα προβλήματά για το μεγάλωμα των μικρών παιδιών τους και για τον αριθμό των ενσήμων που καλύπτουν κάθε μήνα.  Το αποτέλεσμα είναι να έχει κτιστεί μια καλή σχέση.  Τώρα διαθέτω τον καθαρότερο διάδρομο από όλους τους ορόφους.

Η πιο χαριτωμένη φιλενάδα που απέκτησα πρόσφατα είναι τεσσάρων ετών.  Παρόλο που δεν έχω πείρα στην γλώσσα των παιδιών, βρίσκουμε πάντα θέματα για να κάνουμε συζήτηση με έναν δικό μας μοναδικό κώδικα επικοινωνίας.

Τα Χριστούγεννα φάνηκε και η φιλία που είχα κτίσει τα τελευταία χρόνια με τα παιδιά με νοητική υστέρηση από δύο Κέντρα Αποκατάστασης.  Πριν η σχέση μου μαζί τους οφειλόταν στην επαγγελματική μου δραστηριότητα.  Τώρα πια είμαστε φιλαράκια και μπορώ να τους βοηθώ εθελοντικά.

Φίλοι αλλά και συμπαραστάτες αυτό τον καιρό είναι και τα στελέχη της Εταιρίας Συμβούλων που έχουν αναλάβει την επαγγελματική μου επανατοποθέτηση.  Είναι τα μάτια και τα αυτιά μου στην αγορά.  Είναι οι «μυστικο-σύμβουλοί» μου πριν και μετά από τις συνεντεύξεις στους υποψήφιους εργοδότες μου.

Οι ανθρώπινες σχέσεις βρήκαν τη θέση τους στην καθημερινότητά μου τελικά. 

Φαίνεται όμως ότι και τα λουλούδια μου, τώρα που με βλέπουν πιο πολλές ώρες και μάλιστα με το φως του ήλιου, περνούν την καλύτερη τους φάση.  Τα ζουμπούλια μου άνθισαν ενώ δεν είχαν ανθίσει ποτέ.  Οι ανοιξιάτικες βιολέτες έχουν μείνει πράσινες ακόμα και κατά τη διάρκεια του χειμώνα και ήδη σήμερα το πρωί διέκρινα τα πρώτα μπουμπούκια.

Ουδέν κακόν αμιγές καλού!