Οι δρόμοι στενοί. Βρέχει εδώ και μέρες. Τα πόδια βουλιάζουν στη λάσπη και τις καβαλίνες των αλόγων. Η υγρασία μπαίνει στα κόκαλα. Ομίχλη έχει καλύψει τα πάντα. Ένας καπνοδοχοκαθαριστής διασχίζει τον δρόμο. Δίπλα του ένα μικρόσωμο ξυπόλητο αγόρι. Ο άντρας βρίζει το παιδί χυδαία.
Τα σπίτια χαμηλά. Που και που ένα κερί φωτίζει το εσωτερικό των σπιτιών. Κάθε σπίτι και ένα παιδί άρρωστο. Κάθε σπίτι και μια δυστυχία. Ένα κλάμα μωρού σπάει τη σιωπή από τη δεξιά συστάδα σπιτιών. Μια σπαρακτική γυναικεία κραυγή καλύπτει το κλάμα. Μια πόρτα ανοίγει κι ένα άγνωστο χέρι σπρώχνει μια νέα κοπέλα στον λασπωμένο δρόμο. «Πόρνη, μας ντρόπιασες!»
Κάποιος από το βάθος πλησιάζει παραπατώντας. Διάλεξε να πνίξει τη δυστυχία του σε γαλόνια μπύρας. Με πλησιάζει και φοβάμαι......................
Έκανα με τη φαντασία ένα γρήγορο ταξίδι στη Βικτωριανή εποχή του Καρόλου Ντίκενς χωρίς, όμως, τη δική του πένα. Αν έκλεινα τα μάτια, αυτά θα φανταζόμουν. Η ανάγνωση των βιβλίων του, άλλες φορές καταναγκαστικά για να εμβριθίσουμε στην αγγλική γλώσσα στα μαθητικά χρόνια και άλλοτε με ευχαρίστηση, έχουν αφήσει καθαρές εικόνες από το Λονδίνο της φτώχειας και του «fog». Πριν λίγα χρόνια στο Μουσείο της Πόλης του Λονδίνου, οι υπεύθυνοι του Μουσείου είχαν στήσει μια ολοζώντανη αναπαράσταση, χωρίς να είμαι σίγουρη αν αφορούσε αποκλειστικά στη Βικτωριανή εποχή.
Αφορμή γι’ αυτό το άγριο ταξίδι είναι τα 200 χρόνια από τη γέννησή του συγγραφέα. Γνωρίζοντας στενογραφία, ο Κ. Ντίκενς μπόρεσε να γίνει ανταποκριτής εφημερίδας. Από τα ταξίδια που έκανε αλλά και από τη σκληρή δουλειά του σε εργοστάσιο βερνικιών όταν ήταν παιδί, γνώρισε πολλούς ανθρώπους και δύσκολες καταστάσεις που μετέφερε στα βιβλία του. Το ταλέντο του αναγνωρίστηκε όσο ήταν στη ζωή, γνώρισε επιτυχία και έζησε άνετα στην Αμερική και στην Αγγλία. Ο τάφος του βρίσκεται στο Αββαείο του Westminster.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου