Τους τελευταίους μήνες δεν είχες προσέξει ότι περνά πολλές ώρες στο κομπιούτερ. Τον είχες ρωτήσει μια φορά γιατί δεν ψάχνει να βρει δουλειά αντί να τριγυρνά στις καφετέριες και τα γήπεδα. Ίσως δεν είχες προσέξει ότι το παιδί είναι αδιάφορο και αδικαιολόγητα ήρεμο. Δεν σου έκανε εντύπωση που δεν αγοράζει βιβλία και γελούσες με την αγάπη του για τις αθλητικές εφημερίδες. Διερωτήθηκες αν του φτάνει το χαρτζιλίκι που του δίνετε. Ήσουν περήφανη που δεν ήταν γραμμένος στην ΚΝΕ μαζί με όλο τον συρφετό των ψευτο-επαναστατών νεολαίων.
Δεν το αμφισβητώ. Έχεις πολλές σκοτούρες στο κεφάλι σου. Μπορεί να είσαι άνεργη. Μπορεί να είσαι μικρο-επιχειρηματίας με προβλήματα. Μπορεί να σε έχει απογοητεύσει ο άντρας σου γιατί η ζωή μαζί του δεν κύλησε όπως την περίμενες.
Χτες ήταν η πέμπτη ή έκτη φορά που το παιδί σου γύρισε αργά στο σπίτι. Τη στιγμή που μπήκε στο σαλόνι, ξενυχτισμένη κρατούσες το control της τηλεόρασης και όρθια, αποσβολωμένη, παρακολουθούσες τις ζημιές από κουκουλοφόρους στο κέντρο της Αθήνας.
Άκουσες το κλειδί στην πόρτα. Οι σκηνές που παρακολουθούσες σε είχαν σοκάρει. Χωρίς να γυρίσεις να τον κοιτάξεις, τον ρώτησες «Είδες, είδες, τα κω...παιδα?» Η απάντηση ήταν γρήγορη αλλά ήρεμη. «Καλά κάνουν.» Η συζήτηση δεν συνέχισε. «Άραγε ποιοι είναι οι γονείς αυτών των παιδιών?», τον ρώτησες. Δεν πήρες απάντηση.
Γύρισες να εντοπίσεις από που προερχόταν η ασυνήθιστα γλυκερή μυρωδιά που γέμισε το καθιστικό. Είδες την πλάτη του την ώρα που έμπαινε στο δωμάτιό του. Το σακίδιό του ήταν βρώμικο αλλά άδειο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου